ΜΑΥΡΟ ΝΕΡΟ ή Πόσο Διαρκεί Μια Μνήμη

ΜΑΥΡΟ ΝΕΡΟ
Ή Πόσο Διαρκεί Μια Μνήμη

Πρεμιέρα:  Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2021
Επόμενες παραστάσεις : 11,12, 17,18 και 19 Δεκεμβρίου
Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00
Κυριακή στις 19.00
Στην Κεντρική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου «Αστέρια»
Είσοδος για το κοινό Ελεύθερη

Το έργο
Τί είναι η μνήμη; Πώς θα είμασταν αν ξεχνούσαμε τις ιστορίες μας; Και πώς μια καμένη πόλη βρίσκεται στα θεμέλια μιας άλλης, σύγχρονης και ακμάζουσας; Τι να απέγιναν οι κάτοικοι της;

Σέρραι, 28 Ιουνίου 1913. Λίγες ώρες πριν την απελευθέρωση. Την ένωση με την Ελλάδα. Λίγο πριν το τέλος. Ο ουρανός μυρίζει μπαρούτι και οι Βούλγαροι κατακτητές τρέχουν σαν δαιμονισμένοι μέσα στα στενά των Σερρών, στο πλούσιο Βαρόσι, έξω από την Αυστριακή Πρεσβεία, στην μεγάλη πλατεία διοικητηρίου, και αποφασίζουν πώς αυτή η πόλη δεν θα υπάρχει πια. Αυτή η πόλη θα παραδοθεί στις φλόγες. Θα καταστραφεί. Και μαζί με αυτή και οι μνήμες της, οι μυρωδιές της, οι εικόνες της. Και οι κάτοικοι της; Οι ιστορίες τους; Οι ζωές τους;
Σέρρες, 10 Δεκεμβρίου 2021. Μια κοπέλα που εργάζεται σαν καταγραφέας προφορικών ιστοριών, ένας θεματοφύλακας μνήμης συγκινείται από μια ιστορία που έχει χρεωθεί. Από μια ιστορία που αν και δεν είναι δική της, μεταμορφώθηκε σε μνήμη της. Από πρόσωπα που ποτέ δε γνώρισε αλλά γίνανε οικείοι της. Και ταξιδεύει στις Σέρρες για να περπατήσει στους δρόμους της, να δει τη νέα πόλη που χτίστηκε πάνω στον καμένο τόπο, να γνωρίσει τους ανθρώπους, να μυρίσει, να ακούσει και να αισθανθεί. Γιατί οι ιστορίες είναι και αυτές ζωντανές, αναπνέουν και ζητούν τον χώρο που τους αναλογεί στις ζωές μας.

Συντελεστές

Ιδέα-σύλληψη: Ματίνα Μέγκλα
Κείμενο: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά - Ματίνα Μέγκλα
Σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά
Μουσική Σύνθεση: Αλέξανδρος Γκόνης
Σκηνικά- Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Επιμέλεια Κίνησης: Ειρήνη Καλογηρά
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη-Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Λιλή Νταλανίκα
Βοηθός Σκηνογράφου/Ενδυματολόγου: Μαρία Χρυσάφη
Υπεύθυνος φωτισμών : Μιχάλης Κουβόπουλος
Εκτέλεση φωτισμών : Νίκος Παπαδόπουλος
Φροντιστής : Κώστας Μαρτίν
Ηχοληψία : Βασίλης Νάκας

Παίζουν:
Μαριέλα Δουμπού
Δημήτρης Κουστολίδης
Ελένη Μαβίδου
Δημήτρης Τσιγκριμάνης

Συμμετέχουν: Αλεξία Βαβαλέκα, Θωμάς Βαίδης

Το Μουσικό Σχολείο Σερρών
Μέλη της χορωδίας της Στέλλας Βλαχοπούλου
Καθώς και οι μουσικοί: Παναγιώτης Αϊβαζίδης, Χρήστος Διαμαντάκης

Παραγωγή: Δη.Πε.Θε.Σερρών

Η είσοδος για το κοινό θα πραγματοποιείται κατά προτεραιότητα, με κάρτα ελεύθερης
εισόδου, η οποία διατίθεται καθημερινά στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου «Αστέρια»
10.00 π.μ. με 2.00 μ.μ και 60΄ πριν την έναρξη της παράστασης,
και με την επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή πιστοποιητικό νόσησης συνδυαστικά με αστυνομική ταυτότητα ή άλλο αποδεικτικό ταυτότητας προκειμένου να διενεργείται έλεγχος ταυτοπροσωπίας
Οι ανήλικοι θεατές 4 έως 17 ετών δύναται να προσκομίζουν εναλλακτικά κατά την είσοδό τους, εργαστηριακό τεστ με την μέθοδο PCR ισχύς 72ωρών, ή rapid test ισχύς 48ωρών ή self test τελευταίου 24ώρου το οποίο και θα βεβαιώνεται είτε στην ηλεκτρονική πλατφόρμα
self-testing.gov.gr ,είτε στην ειδική πλατφόρμα edupass.gov.gr της υπό στοιχεία 124068/ΓΔ/4/1.10.2021 κοινής απόφασης των Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων, Υγείας και Επικρατείας (Β' 4558) είτε μέσω της ηλεκτρονικής σχολικής κάρτας για COVID-19. Τ 

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Αύγουστος 2021. Σέρρες. Πρώτο ταξίδι στη γη των γεγονότων - 108 χρόνια μετά.
40 βαθμούς κελσίου και στον αέρα η βαριά ατμόσφαιρα της ζέστης. Ταξίδι με αμάξι από Αθήνα όπου οι φωτιές καίγαν ακόμα σπίτια, κτήματα και ζώα. Μυρωδιά καπνού στο αυτοκίνητο και άσπρη στάχτη στα τζάμια. Απόβαση.
Σέρρες. Μια πόλη που ξέρει να κρύβει καλά τα μυστικά της. Κόσμος ντυμένος επίσημα πηγαινοέρχεται στο μεγάλο πεζόδρομο της εβδόμης μεραρχίας. Γεύση από τραγανό φύλλο και από καλοψημένο καφέ. Ψάχνω να βρω όλα αυτά που με απασχολούσαν τους τελευταίους μήνες. Όλα όσα ανακάλυψα μέσα στους χάρτες, τα βιβλία της ιστορίας και τα επίσημα έγγραφα. Τις όχθες του Στρυμόνα, το δρόμο για τη Νιγρίτα, το Βαρόσι.
Περπατάω στους δρόμους της πόλης, χάνομαι μέσα στα στενά της Περικαύστου. Και στέκομαι για λίγο έξω από την εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων και ο χρόνος μοιάζει να παγώνει για λίγο. Ένα αμάξι νεόνυμφων με προσπερνάει κορνάροντας κι εγώ νιώθω για λίγο να μεταφέρομαι στο Τότε. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που έζησαν πριν από εμάς. Φαντάζομαι τα ίχνη που άφησαν τα παπούτσια τους στους δρόμους που τώρα είναι στρωμένη άσφαλτος. Κι ακούω την καρδιά μου να ξυπνάει. Και νιώθω ότι θέλω να πω την ιστορία μέσα από τα δικά τους μάτια, θέλω να δανειστώ τις δικές τους στιγμές. Και ίσως έτσι καταφέρω να τους χαρίσω αυτό που όλοι πάντα θα επιζητούμε, την αθανασία. Μια καμένη πόλη που υπάρχει κάτω από αυτήν την πόλη που στέκεται τώρα μπροστά μας και ανθίζει. Μια ιστορία που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Μιλάω με την Ματίνα, φως και οδηγός σε όλη την διαδρομή και αποφασίζουμε σχεδόν ακαριαία να βουτήξουμε χωρίς ανάσα σε αυτήν την περιπέτεια. Να φτιάξουμε τον Κωνσταντή και τη Βασιλική, τον Στέργιο και την Ειρήνη με τα πολύτιμα υλικά της νύμφης του Στρυμόνα. Να τους ντύσουμε , να τους στολίσουμε και να φωνάξουμε τους ανθρώπους της πόλης τους να τους πενθήσουν τραγουδώντας. Γιατί όλα ξεκινούν από ένα πένθος.
Η συνέχεια στη σκηνή.

Εύα Οικονόμου- Βαμβακά

Σημείωμα Ματίνα Μέγκλα

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Σέρρες.
Από τις Σέρρες θυμάμαι πάντα ιστορίες. Άλλες από παλιά, άλλες ακόμη πιο μακρινές. Θυμάμαι πάντα τις γιαγιάδες και τους παππούδες μου να εξιστορούν τη ζωή τους και κάπως έτσι ερχόμουν πιο κοντά. Γνώριζα ένα κομμάτι της ζωής τους κι έτσι μπορούσα να τους καταλάβω καλύτερα.
Βρήκα το ενδιαφέρον της πόλης στις ιστορίες.  
Μαζί με την Εύα αρχίσαμε να ψάχνουμε, να ταξιδεύουμε στο χρόνο, να ανακαλύπτουμε. 
Ένωνα κομμάτια όλων των ιστοριών που άκουγα από παιδί και τελικά ένιωσα πως έγινα μέρος τους.
Γνώρισα μια πόλη ζωντανή. Γεμάτη αίγλη και περηφάνια. Αγάπησα την πόλη μου και εκτίμησα πράγματα που ίσως να θεωρούνται δεδομένα. Την ομορφιά και την ελευθερία. Από τον Εμμανουήλ Παπά, στο Μακεδονικό αγώνα και ύστερα στο 1913 με την πυρπόληση τους, οι Σέρρες αναγεννήθηκαν πάνω στις στάχτες τους και δεν ξεχνούν. Ανακάλυψα μια πόλη που δεν ήξερα αλλά είχα βαθιά ριζωμένη μέσα μου. Με μεγάλη μου τιμή ανακάλεσα γεγονότα, μνήμες και ζωές ανθρώπων που τις μοιράστηκαν. Μέσα από τις ιστορίες ζουν κι όσο τις θυμόμαστε δε θα πεθάνουν ποτέ. Μέσα από τις μνήμες όλων αυτών που τελικά μου μάθανε πως τίποτα δεν τελειώνει και πως όλα μπορούν να ξαναγίνουν από την αρχή. 

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στο Χρήστο Μέγκλα που έφυγε, όμως πάντα θα είναι εδώ, στην πρώτη σειρά.

Ματίνα Μέγκλα